Door Anoniem
Mijn schoonvader probeert me bij aankomst en vertrek altijd op de mond te zoenen. Omdat ik dat niet fijn vindt, en mijn hoofd een beetje draai, belandden zijn kussen meestal op een plekje ergens net naast mijn bovenlip. Beter zou ik vinden; op mijn wang.
Eén keer probeerde ik dit onderwerp voorzichtig aan te kaarten. Ik vertelde tijdens de koffie dat ik het niet zo fijn vindt om dicht bij mijn mond gekust te worden. Daar werd lacherig op gereageerd. “Ja, jij bent altijd al een beetje typisch geweest in dat soort dingen,” zei mijn schoonmoeder, terwijl ze met een zuinig mondje een slokje van haar koffie nam. Ze voegde eraan toe: "maar dat geeft niks, wij houden toch van je hoor!” Nog meer gelach.
Ik schraapte mijn keel. “Nou, ik vind het gewoon niet zo fijn. Mijn mond is voor mij intiem terrein. Ik …, eh...” Verder kwam ik niet in mijn verhaal. Mijn schoonmoeder nam op geaffecteerde toon het woord van me over. “Beticht jij je eigen schoonvader nu van avances? Geschokt keek ze me aan. Gadver! Heb je wel door wat je insinueert? Begrijp je dan niet dat het juíst een teken is waarmee hij aan je laat zien hoeveel hij van je houdt? Van hoe hij je geaccepteerd heeft. Bij zijn eigen kinderen doet hij dit toch ook!”
De afkeuring droop van haar afhangende mondhoeken. “Jij moet eens leren om niet altijd overal wat achter te zoeken." Haar misprijzende blik hield ze priemend op mij gericht terwijl ze haar armen over elkaar legde. “Heb je enig idee hoe afschuwelijk en moeilijk het is voor Edward dat jij hem altijd zo afwijst en dat je hem en passant nog vals beschuldigt van iets afschuwelijks? Het is een wonder dat hij steeds opnieuw de moed op kan brengen om het te blijven proberen.” Ze keek even naar haar man, die naast haar op de bank zat. Ze knikten woordloos naar elkaar. Daarna keken ze weer
naar mij. Zijn blik leek gepijnigd, die van haar op een dwingende manier vragend. Ik zocht oogcontact met mijn man. Hij had beloofd me hierin te steunen. Maar die bestudeerde, toevallig net zeer geïnteresseerd in zijn lege koffiekopje. En zei niets.
Er viel een stilte. Mijn oren suisden een beetje. Ik zocht naar woorden, maar kon er geen vinden. Ik mocht mijn schoonvader graag. Ik wilde hem niet kwetsen. Ik leek de enige in deze kamer die een probleem had. Het gevoel bekroop me dat er alleen een probleem was als ik hier een probleem van maakte. En dat er geen probleem was als ik
hier geen probleem van maakte. Schuldgevoel nam bezit van me en ik kreeg een akelig gevoel in mijn maag. Ineens zag ik in hoe zielig mijn nee was voor Edward die alleen maar mijn ja wilde. Mijn maag kromp nog verder ineen. Ik voelde me ver verwijderd van het goede mens dat ik zo graag wilde zijn.
Mijn schoonvader mengde zich nu ook in het gesprek. Of eigenlijk rondde hij het gesprek af. Met zijn handen vroom ineengevouwen probeerde hij het makkelijker voor me te maken om nu snel uit deze nare situatie te komen. Hij keek me aan met een blik die medelijden uitstraalde. Speciaal voor mij zette hij zijn zalvende, begripvolle dominees stem op. “Je hebt veel aan je hoofd nu, dat begrijpen we.Daarom maken we er verder geen probleem van. Het is oké hoor, we zijn familie. En familie zijn gaat over vergeten en vergeven. Ik ben het nu al vergeten! Laten we nog en kop van die
lekkere koffie van jou nemen.” Hij keek me aan met een wat geforceerde maar ook verwachtingsvolle glimlach. Dankbaar voor zoveel begrip en voor deze fijne uitweg sprong ik op van de bank om de koffiekan te gaan halen. Even later stond ik in de keuken met rode wangen van schaamte te bedenken waarom ik toch altijd weer mensen verdrietig weet te maken. Ik vroeg me af of ik ooit nog zou leren om mijn grote mond eens dicht te houden...
Epiloog:
De man in dit verhaal is niet mijn misbruiker. Maar hij en zijn vrouw zijn wel de ouders van een domineesgezin waarin misbruik gebagatelliseerd werd. Waarin hardop gezegd werd dat “praten over misbruik erger was dan misbruik begaan.” En “dat het misbruik vooral als ouder verschrikkelijk was om mee te moeten maken.” Een gezin waarin de dader van hen geen behandeling hoefde te ondergaan, maar na enkele gesprekken met een hulpverlener “beschermd moest worden” tegen de kritische vragen van deze therapeut. Een dader die mede daardoor tot op de dag van vandaag nieuwe slachtoffers maakt. Ik ben blij dat ik professionele hulp heb gezocht om te leren hoe ik mijn grenzen kan aangeven en om te leren hoe ik gezonde relaties kan herkennen en aangaan. Want in een onveilige omgeving is elke dag een worsteling en ingekleurd door verdriet en angst.
Ken jij of heb je zelf seksueel geweld meegemaakt en wil je graag een melding doen? Klik hier voor een kerkelijk meldpunt voor (seksueel) misbruik: https://www.veiligekerk.nl/melden-bij-een-kerkelijk-meldpunt/